Zdarza mi się ostatnio testować i kompilować (na prośbę przesympatycznego autora) Effectusa, czyli cross compiler Atari Action! na PC dla Linuksa.

Zastanawiałem się jak wypada kompatybilność statycznych binarek, które kompiluje na Archu. No i wg moich ustaleń na wszystkim co ma glibc w wersji 2 powinno działać.
Testy przeprowadziłem na dystrybucji którą znam i której kiedyś używałem: Slackware w wersjach 1.0.1, 2.2.1 i 7.0.

Wybór był nieprzypadkowy. Na początku myślałem, że wystarczy w kernelu obsługa formatu binarnego ELF. Slackware 1.0.1 z kernelem 0.99.12 jeszcze tego formatu nie obsługiwał. Kolejny, czyli Slackware 2.2.1 miał już kernel 1.2.1 czyli ELF na 100% obsługiwany. Segfaulty sugerowały, że to jednak libc się gryzie. Kiedyś dawno zrobiłem taki eksperyment na potrzeby dyskusji o ABI kernela i moje programiki działały z kernelem 0.1, ale one nie używały libc, tylko wprost funkcje os-u.

Pierwszym Slackiem z glibc2 była wersja 7, od ktorej zaczęła się moja poważniejsza przygoda z Linuksem. Rok 1999, full-wypas kernel 2.2. No i jak się spodziewałem, binarki effectusa i madsa zadziałały bez problemu.

A tak swoją drogą instalacja Linuksa z 1993 w 2014 to ciekawe doświadczenie. Qemu nie jest w stanie zaemulować kontrolera scsi, czy też obsługiwanego 20 lat temu CD romu, ale to nie problem. Można stworzyć obraz dysku w pliku (dd) i w nim utworzyć system plików, np msdos. W ten sposób stworzyłem dysk zawierający wszystkie serie pakietow (można taki obraz zamontować z -o loop=/dev/loop0), który potem montowałem w trakcie instalacji do /root/dos, a instalator pozwala na instalację pakietów ze wskazanego, wcześniej zamontowanego nośnika. Wygodne to i szybkie rozwiązanie, a dziala chyba we wszystkich wersjach Slackware.

Niesamowite jest to, jak przyjemnym w użytkowaniu był Slackware już w 93 roku ubiegłego stulecia…

A działanie binarek effectusa/madsa  na dystrybucji z 1999 roku, czyli sprzed 15 lat daje do myślenia.